KALANLARIN ÇAĞRISI
Yazın ortasında
Duygular mı erimiş şehrimde?
Dağın kucağındaki denizim
Niye öpmüyorsun kıyısından insanımı?
Bakma sen insanın insana yaptığına
Buhranlı şehrin taze kül parıltılarını seçemeyen,
Çığlıklarını duyamayan Dünyanın
Saracak yerde sarsan dostların
Ve sevgililerin
Böyle unutup gitmeye bir sebebi varmış…
Birbirlerinin kafasına basarak
Dünyadan uzaya en üstten bakmaya çalışan
Bu akıllı ve bencil yaratıkların görmek istediği
Yalnız, zengin ve en son ölmekse
Sir Newton’un cevabı kesin:
En dıştaki önce savruluyor!
Kısaca Denizim işte bu yüzden diyorum ki;
Sen yine de bize olan sabrını
Coşmadan gösterme!
1998
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder