Şiirin İşi

Nice güzelim dostlar

“Şiir ile işim olmaz” diyorlar…


Oysa benim

Şiir peşimden koşar

Kimi zaman tenimi

Kimi zaman yüreğimi

Kanatır ve akar!


Belli ki

Herkese uymuyor

Şiirin oltası

Bir benim gibi balıkları

Tutuveriyor kancası…



26.10.2010

Davet

Ey Hayat!

Baş döndürücü yaldız kaleminden

Şiir şiir damıtılmak varken

Neden kan damlıyor gönüllerden…

Duygu ve düşünceler çarmıhında

Gerilişimiz, neden?



Ey Hayat!

Her bir can pırıltısını

Güneşe çeviren ayna olmak varken

Ürkek, naif ve kimi zaman hoyrat

Yansımalarımız neden?



Ey Hayat!

Ben damıtsam şimdi Seni…

Her dizede daha parlak,

Bahar gibi yumuşak,

Doğurur musun Şiirimizi…

Yeniden ve hemen şimdi…



21.10.2010

Buddha’nın Sızısı

Buddha,

Izdırabını duydu Dünyanın,

Ama kulaklarında değil asla:

Teninde…

Kanında…

Canında duydu,

Her bir insanı ve acısını…

Yaşayamadı, çözüm aradı;

Birine değil,

HER BİRİNE ilaç aradı!

Ve sonunda

Gözünde bir damla yaş,

Izdırabın yaşamın bir parçası olduğunu anladı…

Sonra buldu
Herkes icin çözüm yolunu:

Çekilivermek gerekiyordu

     “Kendi Yürek Sığınağına”…

***

Böylece,

Buddha’nın öğrencilerinin de

Herkes gibi

Savaşın ortasında kanadı bedeni,

Dostun bir sözüyle kırıldı kalbi…

Fakat her biri

Sığınmayı bildi “Kendi Yürek Sığınağına”:

Hiçbir afetin sarsamadığı

Bilinci her an kucaklamaya hazır “Gerçeklik Sığınağına”…

***

Durum bu iken

21.yüzyıl insanı

Buddha’yı yüzündeki

Huzurlu gülümseme ile tanıyor

Buddha icin

‘Dünyanın en rahat adamı’ diyor…

Kemikleri sızlamaz mı…

***

Gerçek SIĞINAK

Su kristali misali saydamsın,

Ve naif

Arındırıcısın

Ve sade…

Var isem içimdesin

Yok isem her yerdesin, her şeysin.

06.10.2010 (Hermenn Hesse'ye ve Siddhartha'ya selam olsun)

Sistem Köleleri miyiz yoksa Naif Sevgililer mi…

Bazen içimde kaynayıp taşıyor ruhum, yazıyor kalemim... “Beyaz Düşler Gezegeni” diye bir öykü yazmıştım bir ara. Bu "Yeni bir Dünya" idi... Temiz ve parlak, ışıklı ve ilham dolu bir Dünya… Herkesin güzellik ilhamları ile soluk aldığı ve bu sayede düşlediği her güzelliği anında yaratabildiği bir Dünya…

Yazı döküldü önce ve okuduktan sonra fark ettim ki, tek başına güzellik dolu olan ve acı ile ıstırap olmayan bir yaşam mümkün değil. Bu sadece insanın doğasına değil, yaşamın doğasına da ters…

Düzene uymamak ve onu degistirmeye çalışmak; daha iyisi kendi doğana uygun olanı bulmak, yüreğini keşfetmek ve onu yaşamak için çabalamak doğru ve hatta muhteşem. Fakat değişim ile erişilebilecek o en güzel ve özel nokta, başka değişle “Yeni Dünya” daim olamaz!
Yaşamın döngüsü gereği güzel olan şey önce yok olmak ve sonra yeniden güzelliğe doğru doğmak zorunda… Tek başına sonsuza kadar güzel bir Dünya, yaşamın dualite içeren zıtlığı, karşıtlar birliğini seven doğasına ters.
Dolayısıyla olumsuz şeyler yaşamak doğal, bu yaşamın bir parçası.

Buna paralel olarak, Dünyanın her anlamda bir Kış mevsimi yaşadığını hissediyorum. Kışı gittikçe daha ayaz olabilecek bir Kış yaşıyor… Yaz'ı da olacak bir Kış yaşıyor Dünya… Evet sonunda Kış Yaza dönecek ve işte o zaman adı Yeni Dünya olacak. Fakat o da sonsuza kadar sürmeyecek...

Bizler ise Kışın ortasında kalmışız. Tamamen rastlantısal olabilir. Veya yaşam, doğası gereği öğretmen olduğu için, bizlere bir seyler daha öğretmek istiyor olabilir. Veya Dünya bizi çok seviyor olabilir; bu zor döneminde yanına bizleri almış, kaderini paylaşalım, onun yükünü azaltalım diye…

Sonuçta etrafıma bakınca hissediyorum ve görüyorum ki insanlar, biz hepimiz “kapitalizmin veya sistemin kölesi olma konusunda” tek suçlu değiliz.

Dünya’nın Kışı’na ortağız.

Belki bu zor dönemde biz özellikle geldik, özellikle nüfus patlaması yaşattık;
Dünyayı sevgimizle saralım diye…

05.10.2010